روزی خانمی طی تماس تلفنی با من ، تقاضای مشاوره نمود و تاکید می کرد که حتماً باید مرا ببیند.من نیز به ایشان وقت ملاقات حضوری دادم ، و ایشان نیز روز موعد به دفتر مشاوره ام مراجعه نمودند. خانمی بودند جوان ، دورتا دور هردو چشمش سیاه به نظر می رسید گویا مشکلات یبوستی داشت ، از نظر خُلقی نیز افسرده نشان می داد. بنده را یکی از مراجعان قدیمی ام ، به ایشان معرفی نموده بودند. خلاصه اینکه مشاوره با ایشان چنین آغاز شد: ( خلاصه ای از مشاورة 45 دقیقه ای ) ( جلسة اول ) مراجع : سلام آقای مشاور. من همون خانمی هستم که تلفنی با شما دیروز صحبت کردم. مشاور: سلام. بله منتظرتان بودم.بفرمائید بنشینید. (( بعد از اینکه احساس کردم ، مراجع تا حدودی آرامش خودش را بدست آورده ، ادامه دادم )). مشاور: معرفی خود/ تحصیلات/ تجربه کاری در روان شناسی و مشاوره/ و توضیح مختصر در مورد وقت مشاوره. مشاور: مشکلتان چیست ؟ مراجع: نمی دونم از کجا شروع کنم و چطوری مشکلم را با شما در میان بگذارم ! ؟ مشاور: بهتره از خودتان شروع کنید ، اینکه متاهل هستید یا... ؟ سنتان ؟ تحصیلاتتان ؟ و... مراجع: بله ، حدود 7 سال پیش ازدواج نموده ام و صاحب یک فرزند 5 ساله هستم. متولد 1360 ، دیپلمه و خانه دار هستم. مشاور: اگه بخواهید به مشکلتان یک اسمی بگذارید ، چه چیزی رو انتخاب می کنید ؟ مراجع: یک نوع وسواسیت. مشاور: وسواس به چی ؟ مراجع: وسواس به قیافة افراد ( با تبسّم ). اینکه من هرروز باید قیافه هایی از افراد را در طی روز و شب ، به ذهنم بیارم و آنها را تصویرسازی کنم. مشاور: واین خیلی به ذهنتان فشار می آره ، اینطور نیست ؟ مراجع: بله خیلی. ومن به خاطر همین موضوع سالهاست که در رنجم.رنجی که تاحالا نتونستم با کسی در میان بگذارم. مشاور: شاید هم خواستید ، ولی برایتان مقدور نشده. مراجع: بله خواستم و لی یه جورایی ترسیدم که اگه مشکلم را به کسی بگویم ، در مورد من یه فکرهای بدی میکنه و این برایم از همه چیز سختره. حتی سختر از مشکلم. مشاور: الان هم نسبت به گفتن این موضوع ، تردید دارید یا اینکه دو دل هستید ؟ مراجع: نه مثل اون موقع. بعد از اینکه با یکی از دوستانم که مراجع قبلی شما بودند و مشکلشان حل شده بود ، صحبت کردم و بهش گفتم که مشکل روحی دارم ، به من اطمینان داد که با مشاوره و تکنیکهای روان شناسی ، میشه بسیاری از مشکلات را رفع نمود. آقای مشاور من واقعاً خیلی تنهام و نیاز دارم کسی حرفهایم را گوش بده و منو درک کنه ویک راهی برای رفع این مشکلم ، جلوی پایم بگذاره. مشاور: آیا شوهرتان هم از این موضوع باخبره ؟ مراجع: نه به اون صورت ( با تبسّم ). البته اون فکر می کنه که من دچار یک نوع ناراحتی اعصاب هستم. بیشتر اوقات هم میگه: که به خودم تلقین می کنم و یا منفی باف هستم و همة اینها باعث میشه که از نظر اعصاب ضعیف بشوم. التبه با همة این مشکلات ، نسبت به شوهرم و فرزندم ، کوتاهی نکرده ام. مشاور: تا حالا برای این موضوع ، چه کارهایی انجام دادید؟ مراجع: چندسال پیش به یک روان پزشک در تهران مراجعه کردم ، تشخیص افسردگی برایم داد و گفت که باید دارودرمانی بشوم و نیاز به دو الی سه سال درمان دارویی دارم ، ولی برایم زیاد خوشایند نبود. داروهایی برایم تجویز کرده بود که بیشتر حالم را خراب می کرد و یا اینکه بیشتر اوقات خواب آلوده بودم و نیز وزنم رو هم بالا برده بود. من بیشتر نیاز به صحبت دارم تا مصرف دارو. مشاور: گفتید که به خاطر مشکلتان ، سالهاست که در رنج هستید ؟ درسته ؟ مراجع: بله آقای مشاور ، سالهاست.( با گریه ). چند لحظه سکوت ، فضای مشاوره را فرا می گیرد.( 6 دقیقه ) مراجع: ببخشید آقای مشاور. دست خودم نبود. میشه ادامة جلسه رو به روز دیگه ای موکول کنیم ؟ مشاور: اگه احساس می کنید اینطوری خوبه ، موافقم. مراجع: از اینکه وقتتان را به من دادید ، بسیار متشکرم. به امید دیدار، خداحافظ. روز و زمان مشاوره برای هفتة بعد تعیین ، و در اختیار مراجع قرار داده شد.
کلمات کلیدی:
