پيام
+
[تلگرام]
آدم بزرگ ها رفته رفته حيرت خود را از دست مي دهند. آن ها به تدريج خنگ مي شوند. دليل از دست رفتن حيرت آدم بزرگ ها آن است که آن ها گمان مي کنند همه چيز را مي دانند. دانش آن ها، حيرت آن ها را زدوده است. آن ها نمي دانند که زير هم دانسته هاي عاريه اي شان، چيزي جز ندانستن نيست.
زن ها بيشتر به کودکان مي مانند تا به مردها. اين بخشي از زيبايي زنان را تشکيل مي دهد. دانسته هاي زنان، آن ها را از حيرت محروم نساخته است. مردها سعي دارند پوست دانسته هاشان را حفظ کنند. آن ها از شکافتن پوست نفس شان مي ترسند؛ بنابراين، هرگز بيرون نمي آيند و مانند کودکان حيرت نمي کنند. زن ها با دل پر از حيرت شان گوش مي دهند و مردها با ذهن شرطي شده شان.
مردها حتي از پرسش نيز اجتناب مي کنند؛ زيرا پرسش را نشان ندانستن مي دانند. هم پرسش هاي مربوط به زندگي، از جانب زنان طرح شده است: عشق، ازدواج، فرزندان، درد و غيره. پرسش هاي زنان، ساده اما عميق است. کسي که بتواند براي پرسش هاي ساد زنان پاسخي پيدا کند، به معبد زندگي وارد شده است.
چرا پرسش مربوط به رنج، از طرف يک زن طرح شده است و نه از طرف يک مرد؟! زيرا اين زن است که حقيقتاً رنج را با تمام وجود خود تجربه کرده است. زن، وفا کرده است و ملامت کشيده است و با وجود اين، لب به شِکوِه نگشوده است. زن است که 9 ماه از جان خويش مايه مي گذارد و از پاره هاي تن و جان خويش، انساني را مي پرورد و زندگي انساني را تداوم مي بخشد. مرد، عمل حفظ حيات است، آفرينند آن نيست. زن، آفريننده است. اگر زن نبود، هنر نيز نبود. اگر زن نبود، نقاشي نبود، موسيقي نبود، شعر نبود. هم اين امور، با زن است که معنا پيدا مي کند.
زن، رنج برده است و رنج برده است. زن رنج برده است و حتي مجال فرياد کشيدن را نيز نداشته است. نقش مردها چيست؟ پرسه زني هستي شناسانه! مرد در دردهاي زن، شريک نيست. زن 9 ماه تمام درد مي کشد و رنج مي برد؛ مرد چه کار مي کند؟ هيچ، تماشا، توقع. مرد حتي از اداي کلمات توخالي«دوستت دارم» نيز دريغ مي کند.
STARE MUSIC
96/5/4
